"ఇంతకీ నా పేరు ఏమిటి?"

"అనగనగా ఒక ఈగ, ఇల్లు అలుక్కుంటూ తన పేరు మరచిపోయిందట.." ఈ కథ నా చిన్నతనంలో విన్నప్పుడు తెగ ఆశ్చర్య పోయేదానిని..నిజంగా మన పేరు మరచిపోతామా అని..

పేరంటే గుర్తొచ్చింది, చిన్నతనంలో నా పేరు ఎవరైనా అడిగితే చెప్పటానికి చాలా బిడియపడేదానిని. మరీ ముఖ్యంగా మా అమ్మమ్మ వాళ్ళపల్లెటూరు వేసవిసెలవుల్లో వెళ్ళినప్పుడు, పిల్ల గ్యాంగ్ తో ఆటలప్పుడు వోడిపోయినవాళ్ళు ఉక్రోషంగా నన్ను ఇత్త డిబింది, రాగిబింది, నీళ్ళబింది అని గెలిచేసినపుడు అవమానంతో, అదేదో నేను నేరంచేసినట్లు ,అమ్మ దగ్గరకు వెళ్లి "ఎందుకమ్మా నాకీ పేరు పెట్టారు" అని మారాం చేసేదాన్ని. "మీ నాన్న పెట్టారమ్మా..చక్కటి పేరు..నీకేం" అనేది అమ్మ. నాన్న మీద చాలా కోపంగా ఉండేది, ఆయన్ని అడిగే ధైర్యం ఉండేదికాదు మనకి. ఎంచక్కగా పద్మ, ఉమా, లలిత అని పెట్టొచ్చుగా అనుకునేదానిని.

నేను రెండవ తరగతిలో వుండగా మా తెలుగు మాస్టారు హాజరు తీస్కోంటూ, నా పేరు పిలుస్తో "ఎవరమ్మా లేచినిలబడండి" అన్నారు. నేను అవమానంతో ఏం వినాలో అని లేచి నిలబడ్డాను. నా వంక మాస్టారు ప్రశంసపుర్వకంగా చుస్తూ "ఎంత చక్కటి పేరు పెట్టారమ్మా.. ఎవరుపెట్టారు? నాన్నగారు ఏంచేస్తారు?" వగైరా అడిగారు. నాకు ఇప్పటికి గుర్తే..నిజ్జంగా మాస్టారు నాపేరు పొగిడారా? లేక అందరిలా వెక్కిరించారా అని అనుమానపడ్డా. నా అనుమానాన్ని వమ్ము చేస్తూ, తరగతిలో అందరికి నా పేరులోని అర్ధం చెప్పారు. ఆ మాస్టారి పేరు శ్రీనివాసరావు.

కాలక్రమాన, నాలోవున్న నూన్యతా భావం పోయి, ఎవరైనా నా పేరు అడిగినా గర్వంగా అర్ధం కూడా చెప్పేదాన్ని. నాన్న లోని సాహిత్య అభిలాష ,అభిమానం,మొదటిగా పుట్టిన అక్కకి, నాకు, ఇంత మంచి పేర్లు పెట్టడానికి దోహదపడింది. ఎంతమందిలో ఉన్నా ప్రత్యేకంగా ఉంటాయి మా పేర్లు. ఇంతకీ..నా పేరుఏమిటి?