నేను -2

నెమ్మది నెమ్మదిగా ఎదుగుతూ లేత ప్రాయం వీడి పరిపూర్ణత్వం ఏర్పడింది నా తనువునకి .నా మేను విశాలమై నా ఆలోచనలు విస్తారం అయ్యాయి .అమాయకత్వం వదిలి జీవితం చూడటం నేర్చుకున్నాను ...నా చుట్టూ నా ఈడువారే భిడియం వీడి నా చుట్టూ వున్నవారితో నెయ్యమెరిపాను.మా మద్య ఎన్నో ఊసులు ,పగలంతా మా కబుర్లకు అంతే వుండేది కాదు రాత్రల్లాగువ్వల వద్ద నుండి మేము విన్నవి కన్నవి పంచుకునేవాళ్ళం .

రాత్రయ్యేసరికి నా తనువంత సందడే ..చిన్న కీటకాలు మొదలు రంగురంగుల పిట్టలకు ఆవాలము నేనే ..వారిని ముద్దుగా హత్తుకున్నానేగాని కొంచమైన విసుగుచెంధలేదు .ఒక గడసరి గువ్వ నన్ను తొలచి నా హృదయం లోనే గూడు కట్టుకుంది నన్నడగకుండానే....ఎక్కడినుండి తెచ్చుకుందోగానిబుల్లి గువ్వని ముద్దుగా కాపురం నా లోగిలిలోనే పగలల్లా ఆ గువ్వల జంట పిల్లలికి కాపలాగా లాలిస్తూ ....వాటి సుఖ సంతోషాల్లో ,వ్యధల్లో పాలు పంచుకుంటూ రెక్కలొచ్చి రివ్వునెగిరిపోయే పిల్లల్ని చూసి దిగులు పడుతూ కొత్తగానన్ను చేరే గువ్వల జంటలకి స్వాగతం చెబుతూ ...ఇలా ఎన్నో జంటల జీవితాలకి సాక్షి భూతం అయ్యాను

నా వయస్సు తోపాటే ప్రపంచ జ్ఞానం పెరిగింది .కాకమ్మ చిలకమ్మలు ఎప్పుడు మనుష్యుల గురించే మాట్లాడుకునేవాళ్ళు ,వాళ్ళు ఎలా వుంటారో మాకు చూడలన్పించేది .వారి మాటల బట్టి నాగరికత మార్పు వస్తుందని తెలుస్తుంది .రాను రాను అవి పట్టణాలకి వెళ్ళే పరిస్థితి తగ్గిపోతుందట,ఎంతో ఆందోళన పడుతూ అవి చెప్పుకునే కబుర్లు వింటుంటే మా మనుగడకి ఏదో ముప్పు వుంటుందని తోచేది .అసలు అవి చెప్పుకునే కబుర్ల కోసం సాయంత్రం నుండే ఎదురు చూపులు ...ఎప్పుడైనా రావలసిన సమయానికి అవి రాకపోతే ఎంతో ఆందోళనకి గురయ్యేదాన్ని .....గువ్వల ఊసులు వింటే మాకు ఆ నగరాలను చూసిరావాలనే కోరిక గా వుండేది

ఎన్నో వసంతాలు ,శిశిరాలు చూసిన ఈ నా జీవితం నిస్పృహగా మారుతున్న తరుణం లో ఒక అధ్బుతం జరిగిందీ ....